Uit gegoten brons.
Mijn ogen blikten
je strakke lijf,
hard, strak als ijzer.
Wilde kennen jouw
staalharde wil,
bleef bij je
als was ik gelast
aan jou.
Jij, als uit één stuk
gegoten brons.
Zo wilde ik
jou beleven,
versmelten met je.
Maar nu,
een leven verder
de erosie.
Wat over bleef
na het smelten,
de slakken,
verkoold verdriet.
Geplaatst in de categorie: liefde