ze huilt
praten kan ze nog niet
een klank lijkt soms een woord
ze kijkt met grote verbaasde ogen
wat heeft haar rust dan verstoord
zoëven lachte ze, kirde ze
waar je geen genoeg van krijgt
nu huilt ze tranen met tuiten
een klank die alles overstijgt
ik troost haar, neem haar op
stil maar kind, wat is er dan
ze schudt na tegen mijn borst
ik krijg het er ijskoud van
hoe groot kan de liefde zijn
voor zo'n hummeltje dat niets zegt
dat slechts lachen kan en huilen
en tegen haar onmacht vecht
want in dat kleine hoofdje
gaat al een grote wereld schuil
wat nauwelijks voorstelbaar is
ze is stil en ik, tranen, ik huil
Geplaatst in de categorie: geboorte
Ik heb vandaag mijn kleine neefje van een maand nog naast me op bed gehad en het verbaast me hoe die hummeltjes zich zo 'zoet' houden in hun belevingswereld, terwijl de wereld waar we in leven zoveel in petto voor hun heeft waar ze nu nog veilig (in liefde) voor gekoesterd worden.