Hartenkreten

hartenkreet (nr. 23.579):

Herfst

Het is grauw en grijs.
Regen druppels tikken zachtjes tegen de ruit.
Het is Doodse stilte, ik zie van alles leven maar zonder geluid.
Ik zie je wel praten maar je woorden zijn alleen maar geruis,
Gemengde gevoelens gaan door mijn lichaam heen.

Mijn ogen zijn gesloten, vandaag ben ik niet up to date.
Druk bezig met het verdere schrijven van de bijgebleven momenten
Die ik nog eens grondig door neem.

Ondertussen regent het steeds harder en harder.
Zinnen worden steeds langer en langer.
Terwijl het hier herfst is, is het in mijn gedachten winter.
Zo koud, somber en verlaten.
De weg naar… vol met gaten.
De pijn en het niet meer weten wordt onverdraaglijk.

Mijn mimiek spreekt boekdelen, littekens proberen steeds de nieuwe wonden te helen.
Steeds wordt dezelfde vraag herhaald, is dit het leven waar ik in wil leven.
Waar ik het kan geven en nemen zonder er van te weten dat het niet gaat zonder een zegen
Zal ik nog wel de toekomst halen of blijf ik tot mijn dood verdwalen?