Lieve Egbert
De tranen rollen over mijn wangen,
als ik aan je denk voel ik mij zo gevangen.
Hoe moet dit nou verder? Ik voel me zo alleen.
Ik weet wel dat het goed is.
Hier moeten wij allen gewoon doorheen.
De gevoelens zijn niet in woorden uit te drukken,
het is zo vreemd,
onbegrijpelijk.
Hoe kan dit?
Hoe slaan wij ons er doorheen, hoe gaat ons dit lukken?
Waarom?
Waarom nou jij?
Waarom werd jij gekozen en waarom niet wij?
Waarom is nou juist jouw lichtje gedoofd?
Wat ging er mis?
Zo leeg als ik mij voel, dat gevoel dat met geen pen te beschrijven is.
Het is niet wat je kan uitleggen, het is een vreemd gevoel.
We moeten voor elkaar zorgen en verder denken dat is ons doel.
De kracht die we krijgen van elkaar die helpt ons er weer bovenop.
Ik had gewild dat die kracht gedeeld kon worden met jou.
Dat je er nog heel even was
om even met je te praten, te knuffelen of te kriebelen op je kale hoofd.
Het is niet eerlijk dat jouw lichten zijn gedoofd!
Liefs.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: overlijden
waarom
1.639
Geef je reactie op deze inzending: