Hoop verwachten
Als een stilleven hou je m’n gedachten vast,
blijf ik kijken wil ik de liefdesbloei niet zien verwelken,
tranen overvloeien het boeket als ik mijn gedachten aftast,
ben ik egoïstisch als ik mezelf met vrijheid zou verwennen?
ik zou alles op alles zetten als ik je stem maar één seconde kon horen,
soms heb ik moeite om de dag te moeten meemaken,
nooit meer wakker worden is weten of je alles mist of bent verloren,
het is wie het sterkst is…enerzijds verstand anderzijds gevoel kwijtraken,
voor een moment probeer ik te denken hoe het was,
maar soms probeer ik te denken hoe het zou moeten zijn,
eeuwig verdriet is een moment als ik denk ‘ik pas’,
niet ver van het ’paradijs’ denk ik er is geen medicijn,
een brandende kaars verricht geen wonder meer,
wanneer de vogels fluiten komt de vrolijkheid terug in gedachten,
het echte leven weer voor ogen al doet het nog zo’n zeer,
maar de herinneringen zijn de moeite waard om voor te vechten,te leven…misschien hoop te verwachten…
Geplaatst in de categorie: liefde
Bij het lezen van dit gedicht laat ik een traan ontsnappen...
Erg mooi!