Hartenkreten

hartenkreet (nr. 24.401):

Jij en ik - de dood - en alles daar tussenin

ik omarmde je, liefkoosde je
en toch reageerde je niet
ik loop voor je, naast je, dwars door je heen
en toch reageerde je niet
het doet zoveel pijn, zoveel pijn
ik verlies je elke dag opnieuw
toch zie ik je overal en altijd
jouw blik raakt me meer
veel meer dan zoveel woorden
jij bent zo mooi dat je er
overal wel de echo van zou willen zien
jouw lichaam was als de mal
waarin het mijne zich sloot
als het heelal al een hart heeft
wist ik dat het van jou was
daarna, de stilte is overdonderend
een vogel zingt in mijn hart
ik was altijd al iemand met een beperkt
vermogen tot geluk
het is niet de pijn die snijdt
schreef de nooit schrijvende dichter
maar het afgesneden zijn
ik kan je aanraken
maar je nooit meer aan te raken
je bent dichtbij
maar oneindig ver weg
je hebt een gezicht waarin de liefde zijn
handtekening kerft middels verlangen,
haat en angst
toen werd het donker om mij heen
alles werd niets
licht werd donker
jij kwam binnen
het verbaasde me dat je zoveel
tranen liet
ik wilde je aanraken
maar kan het niet
het wordt alsmaar donkerder om me heen
is dit wat ze sterven noemen?