Dwalende gezichten
Eenzaam is het waar ik woorden zoek en
momenten de werkelijkheid vullen.
Herinneringen vervagen of verlaten de schaduw van
de gedachten waarmee ze hoopvol ontwaken.
Ze zijn als de gezichten die alles beschrijven en me vragen wat ik lees.
Hun slapeloze blikken zijn de boodschappen die ik verzamel
als ik hun stemmen kan vinden
en hun echo's mijn eenzame dromen vullen
zoals ze mij verlaten
en niet van hun dwaaltochten naar
genezend geluk terugkeren.
Geplaatst in de categorie: emoties