uiteen

ik herinner me dat ik me thuis voelde
tussen de gele muren van de tabaksrook
thuis waar de pillen de ergste verwarring
een normaal gezicht doet krijgen
een plaats waar een binnenwandelende vrouw
haar vele persoonlijkheden laat zien.

even dwaalden mijn gedachten af
van de depressieve ogen naar de ramen
de stilte werd verbroken door een merel
in de tuin, welke zijn lied floot.

een gezang die mijn oren vulde
mijn gevoel in kleuren deed opwellen
lagen die met elkaar zongen
en mijn hoofd weemoedig deed verlangen naar licht.

voor me zag ik het plexiglas
die de zon in schitteringen deed uiteen vloeien
mijn handen als vuisten langs de kleurschakeringen
was ik maar als de merel vrij huppend over het gras
haar ogen als grote speldenknoppen.

“ach dwaas weet je dan niet dat de vrijheid in je hoofd zit.”
de vrijheid gevangen in lagen
als een geslepen diamant.
“gaat alles wel goed met u?”
klinkt het in de gang.

steeds als ik een vogel hoor fluiten
is er de drang om glas te breken
glas uiteenspattend in gebroken kleuren
als de geest in al haar dimensies.

uiteen glas

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 5 stemmen 890