Hartenkreten

hartenkreet (nr. 25.106):

Beschimmeld brood

De deur afwerend
met een stalen slot gesloten
was de dag,
dat ik daar voor je stond.
Grimmige grendels hadden alles
stevig vast versloten
verbitterd verscholen was de
voor mij vijandige grond
waar elke blijdschap
steeds bleek uitgesloten
daar men geen licht,
slechts schemerduister vond.

Ik wilde juist van daar vertrekken
naar elders waar de zon schoon scheen
lachend daar buiten
te zijn gesloten
waar een zee
van bloemen om me heen,
toen je de sleutel kwam verstrekken;
ik dacht: ik ga er toch maar heen
maar wat ik vond: verbitterd brood
jouw leven bleek al jaren dood;
vond er vervuild,
vervallen en vergeten
wat vers zo graag was opgegeten.

Ik sta nu nogmaals voor je deur,
En gluur nieuwsgierig weer naar binnen
hetgeen ik zie, stelt me teleur
wat wilde ik daar ooit beginnen?
Het ruikt er vochtig en naar stof,
spinnenwebben tooien er de muren;
zal ik vragen of ik ze helpen kan,
daar de boel weer schoon te schuren?

De deur van staal ligt in mijn hand;
scharnieren heb ik
van hun slot ontsloten
Je ziet niet, dat ik voor je sta,
mijn handen houd ik niet gesloten,
ze zijn wat ouder ga maar na,
zo veel jaren zijn vergleden
en die tijd vrat aan mijn ziel
maar ik heb niet meer geleden
nu er niets meer te lijden viel.

Want de zon bescheen mijn wegen
en vond bloemen op mijn pad
elke kwelling werd tot zegen
tot ik eind’ lijk vrede had
want ik won steeds de beproeving
waar een ieder had gefaald
tot ik zingend en luid juichend
toch de eindstreep had gehaald.

Chatfant, 25 mei 2006