Verloren in een grote mensenwereld
Gek dat je je sommige dagen
vanuit je jeugd haarscherp
kunt herinneren
ik weet nog, dat we door onze broer
Leo wakker gemaakt werden
met de woorden
“mama is dood”
het was dertien september 1955
ook nog eens op een vrijdag
ik was vijf jaar oud
we waren met zes kinderen
onze jongste broer
moest nog twee jaar worden
de oudste was twaalf jaar
de rest er tussen in
in mijn droom die nacht erna
verscheen de wolvin
die me troostte
ook de begrafenis kan ik me herinneren
een handvol mensen en wij kinderen
naast een gat in de grond
waarin dragers de kist met touwen
naar beneden lieten zakken
en waar ik angstig op neer keek
we moesten een schepje zand
er op neergooien
ik hoor nog de plof
dag na dag, maand na maand, jaar na jaar
heb ik je in mijn leven gemist mama
zelfs nu nog
ik had je willen vertellen
van in verwachting zijn
van de kinderen en nu de kleintjes
ik had je willen verwennen
met Moederdagen
was ik ooit een gelovig meisje
ik weet nog, dat ik het verhaal
van Lazerus hoorde, die door Jezus
uit de dood opgewekt werd
en ik maar bidden
niet begrijpend, dat mama
blijkbaar anders was dan die dooie man
vanuit de bijbel
ach ja, mama het leven zonder een moeder
hoe moet je het beschrijven
ik kwam er door heen
met als toegift Willemientje
die een dikke twintig jaar
mijn pleegmoeke was
en toen zij doodging
was het of ik alle houvast
in mijn leven verloor
dag mama, je bent altijd
dat mooie jonge vrouwtje gebleven
met die droeve ogen
een kind zonder moeder
verloren
in een grote mensenwereld
Geplaatst in de categorie: emoties
Met een droevige tint.