Hartenkreten

hartenkreet (nr. 25.221):

hoe je met woorden speelt

zij zegt: natuurlijk schat
het ligt eraan hoe j’ ermee speelt

haar haar glanst als donkere kastanjes
in kleur van bonte herfst
koud waait het binnen, ‘t deert me niet
wind waaiert met papier en vele
duizend donkere haren op gebruinde huid
bevend de vingers met kunstige nagels

samen bekijken wij het lege veld
met ver naar achter bomen
die ons tegenhouden
zij knikt en grijnst, ik glimlach ook
en neem mijn pen, zacht is haar vel
waar ‘t mijne zich vrijpostig aan haar wrijft

ik schrijf heel snel en niet te lezen
knielt zij zich, ik hoor de bel
een derde, vierde keer, alarm
wijl zij mij in de ogen kijkt
bevrijdt het jagend kloppen
gekneld in de te strakke jeans
lucht ruist en nog maar weinig zon
toch weet ik hardheid van mijn zijn
terwijl de radio zacht zingt
flakkert het licht en slik ik droogte

een hand streelt mij
in snel bewegen van haar slanke arm
voel ik mij plots
zo heerlijk zomers warm.