inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

hartenkreet (nr. 25.329):

Mijn Plekkie

Ooit was ik een kind, verdrietig en alleen.
liep weg van huis, niemand wist waarheen.

Ook ik wist 't niet,ik was nog zo klein.
ik wist alleen, dit doet zo'n pijn.

Niemand hield van mij, mijn ouders zijn niet blij met mij.
Ik rende er op los, daar stond ik, voor het grote bos.

Het bos, ik kwam er vaker met mijn ouders,
soms nog even bij pa op zijn schouders.

Op die bewuste dag, ik wist 't even niet meer,
ik was 9 of 10, kon het allemaal niet meer overzien.

Vermoeid ging ik zitten, keek om mij heen,
deze plek kende ik niet, ik voelde mij dubbel alleen.

Met mijn knuffel dicht tegen me aan
liet ik mijn traantjes gaan.

Niemand die mij horen kon of zien
had zo'n verdriet, ik huilde voor tien.

Uren hebben zij naar mij gezocht,
zich gewrongen in elke bocht.

Ik hoorde ze wel, maar dacht:
Ga maar weg, laat mij alleen,
zoek maar een kind dat steeds maar lacht.

Nu jaren later is dit nog steeds MIJN plekkie,
mijn plekkie waar niemand iets van weet.

Daar trek ik mij terug, daar kan ik mij uiten,
als het nodig is, huilen, tranen met tuiten.

Schrijver: mijn plekkie, 26 september 2008


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 12 stemmen aantal keer bekeken 1.055

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)