Hartenkreten

hartenkreet (nr. 25.382):

Do you like me?

Ik zie je lachen met vrienden.
Ik zie je glimlachen, glimlach je naar mij?
Of verbeeld ik het me maar?
Ik probeer heel voorzichtig je aandacht te trekken.
Je lijkt te kijken, kijk je?
Voorzichtig glimlach ik naar je.

Dan, een moment.
Ik kijk in je ogen, jij kijkt in mijn ogen.
Nauwelijks één seconde lang.

Je hebt mooie ogen, met een zachte kleur.
Wat denk jij van mijn ogen?
Zie je me wel, of kijk je door me heen?
Nee, je ziet me, je wendt je af, verlegen?
Ik krijg het er warm van...

Kun je mijn gedachten lezen?
Kijk nog maar een keer, totdat je het ziet...

Je strijkt met je handen door je haar, verward?
Je lijkt een beetje onbeholpen, ben je soms nerveus?
Maar dat geeft niet, ik ben ook verlegen...

Ik zou je willen aanraken, tegen je aanleunen.
Gewoon om je warmte te voelen.
Maar ik durf niet goed...
Met subtiele hints zal ik proberen het je duidelijk te maken.

Ik loop door de gang.
Daar sta jij, gezellig pratend met vrienden.
Half de doorgang blokkerend...

Ik loop langs je heen, niet uitwijkend.
Met mijn schouder strijk ik langs jouw schouder wanneer ik langs loop.

Ik voel dat ik rood word, maar dat kan jij niet zien.
Ik voel dat je me nakijkt wanneer ik verder loop.
Ben je verbaasd?
Begin je al iets te vermoeden?
Ik wil het laten merken, maar alleen aan jou.

Ik kijk naar je wanneer je langs loopt op de gang.
Kijk jij ook?

Misschien vind ik ooit de moed om je te vragen.
Maar nu, nu ben ik hopeloos verliefd.
Op jou met je zachtgekleurde ogen...
En ben ik bang.
Bang voor een afwijzing.

Tot die tijd kijk ik naar je.
Kijk jij dan terug?

Ik glimlach naar je.
Verlegen kijk je me vanuit je ooghoeken aan.
Ik ben tevreden...