Hartenkreten

hartenkreet (nr. 25.425):

Zo Zacht

In mijn kast daar ligt een dekentje.
Netjes opgevouwen, wit en zacht.
T ligt daar nu al eventjes.
Verscholen in een la

Ik zou het kunnen pakken,
Als ik zit te rillen in mijn stoel.
Of als het ´s avonds donker is.
Maar de lade die blijft dicht.

Ooit was een plekje op de bank,
Daar waar het behoorde.
Wachtend op jouw lijf,
Zich warmend aan het dons.

Het lag alleen alweer een tijdje
Slordig ongebruikt te zijn.
Daar midden in mijn kamer.
Onverdraaglijk in het zicht.

Dus ligt het nu verscholen.
In het duister van mijn kast.
Te wachten op jouw hand.
Mijn wit zacht stukje pijn.