Atlantis
Lang, lang geleden
Zo'n 3000 jaar
Was er in Atlantis
Een perfekt paar
Zij raakte in hem
Een gevoelige snaar
En hij zag geen andere vrouw meer
Alleen maar haar!
Keken die twee elkaar
In de ogen
Dan bleven zij diep van binnen
Nooit onbewogen
Ze hielden zielsveel
Van elkaar
Dit prachtige,
Perfekte paar!
Ze hadden geen sex
Maar bedreven de Liefde
Vanzelf kreeg de ander zo
Wat hij beliefde
Met stralende ogen
Vertelde ze hem van haar zwangerschap
Hij knuffelde haar
En vond God zo knap!
Negen maanden
Zij verheugden zich er zo op
Maar wisten niet
Van de komende strop!
Zij waren samen
Zo zuiver en puur
Maar de hogepriester was jaloers
En keek zuur!
Hij ging nu zijn macht
Misbruiken
En zij liepen
In zijn fuiken
Het priesteresje
Zág hem niet eens stáán!
Toen hij hoorde van de zwangerschap
Liet hij haar slaan!
Zij vroeg aan haar priester
Met haar te vluchten
Maar dat zou hij
Niet durven duchten!
Hun liefde was nu eenmaal
Verboden
Misschien zou de hogepriester
Hun laten doden!
Ze was nu niet meer
In "blijde" verwachting
Zij was erg angstig
En had voor de hogepriester geen achting
Toen de baby in haar armen lag
Was ze gelijk verliefd
Maar kort daar op
Werd ze diep gegriefd
De baby werd haar
Ruw afgenomen
Aan de wraak van de hogepriester
Viel niet te ontkomen
De baby werd aan de zonnegod
"RA" geofferd
Dat is een hele eer
Een echte "bofferd"
Hand in hand
Lag het paar in het zand
Zij schokkend van het huilen
Zijn ogen in brand
De baby werd de keel
Doorgesneden
Dat is iets waarbij zij
Het kijken vermeden
Het bloed geschonken
Aan "Ra", de zonnegod
Dat was hun
Diep treurig lot
Haar priester werd weg geleid
Ze mocht hem nooit meer zien
Dat is toch iets
Wat niemand verdient?
Geen emoties om te delen
Een gat diep en zwart
En allebei
Een gebroken hart
Alles vernietigd
Wat was zuiver en puur
Om hun hart
Bouwden zij een dikke muur
Ook seksueel raakten zij
Geblokkeerd
Van haar hoefde er niemand meer in;
Dat voelde verkeerd
Alles voelde
Onverschillig
Als de dood intrad
Was zij heel willig
Lusteloos zit ze in de tuin
Alwaar een tuinman langskomt
Op zijn ruin
Weken lang probeert hij haar
Aan het lachen te maken
Maar niets kan haar dan nog raken
Totdat hij zich laat vallen van zijn paard
Midden in de appelgaard
Dan breekt er iets in haar
Ze moet eerst lachen
En dan huilen
Dat alles
Om haar hart te ontvuilen
Hoofd op zijn schouder
Vertelt zij over haar verleden
En dat is voor hem
Een enorme reden
Om vreselijk verliefd
Te worden op haar
En zo groeien zij
Langzaam naar elkaar
Zij houdt van hem
Maar er is iets kapot
Hij mag niet binnen in haar
Dan voelt zij zich rot
Het mooiste dat daar groeide
Is vernietigd
En zij voelt zich
Nog steeds verdrietig
In kleermakerszit begeven zij zich
Naakt tegenover elkaar
Enkel hun geesten vermengen zich
En zo komen zij klaar
Het is eigenlijk een
Hemels vermogen
Maar het enige dat zij kan gedogen
En door oefening
Kan je zo ver komen
Niet alleen maar
In je dromen
Zo durfde zij weer
Een beetje te leven
Want "Liefde" geven
Is haar grootste streven!
casema.nlGeplaatst in de categorie: liefde
Atlantis
927
Geef je reactie op deze inzending: