Spiegel
De lege blik in zijn ogen
De tranen die nauwelijks drogen
Het verdriet dat niet weggaat
Geen arm die om hem heen slaat
Geen schouder om op uit te huilen
Zijn ziel zit vol schrammen en builen
Hij heeft niets meer om te winnen
Dat weet hij ook, diep van binnen
In gedachten loopt hij door donkere mijnen
Hij wil van de aardbodem verdwijnen
Niemand zal er iets om geven
Als hij een einde maakt aan zijn leven
Nog heel even kijk ik hem aan
Voordat ik weer moet gaan
Het is geen toeval dat ik veel op hem lijk
Omdat ik in de spiegel kijk
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid