Zijn eindpunt was in zicht
Geen volle bos
Sneeuwwitte haren
Deze haren waren witte ragfijne haren
Als engelenhaar, gesponnen door het vocht
Een vorst in aantocht
Zo wit als sneeuw door de jaren daargelaten
Was nu zijn in stof verweerde stoel verlaten
Enkel de verhalen werden er nog verteld
Want vroeger dat telt
De rillingen liepen over mijn rug
De sneeuw kwam vast weer terug
De stofnesten verwijderde de zon
Die gisteren als eerste glanzend begon
Nu door een waas van mistige strepen
Beslaande ramen in de haast van het wegvegen
Een klikkend en klakkend refrein
Eentonig, helder, klaar en rein
Al gestoord door een ladder
Werd er gezeemd
Vreemd
Die lege stoel
Wat liepen die dagen maar raar
En met een weemoedig gebaar
Verliet ik het oude pand
De deur waaide dicht
En de bloemen zee
Deinende als een golf in de wind mee
Daar was ook het graf mee bedekt
Sneeuwwitte bloemen
Rozen, gerbera’s, lelies
Een helder wit gekleurde vrolijke symfonie
Maar voor wie
Als bij een kakofonisch gebeuren
Staken die venijnige woorden
Als talloze bijzondere wanklanken
Zoals ik ze toen hoorde in de witte wandelgangen
Dat hij al wandelend met stik
Speelde als een optimist en putte
In de warme zon op het gladde gazon
Bal in hole……
In zijn rug een bult als een golfbal zo groot
Een slecht bericht
Zijn eindpunt was in zicht
Uitgeput…..
Terminaal
Geplaatst in de categorie: ziekte