gepest
ik was altijd degene die nooit iets goed deed,
ik weet dat ik niet perfect was maar het bezorgde mij veel leed.
soms wist ik niet eens meer een reden voor mijn bestaan,
en moest ik vechten voor de kracht die mij hielp verder te gaan.
in het donker voelde alles goed,
niemand kon daar zien hoe ik van binnen bloed.
en daar stond ik dan zo alleen,
alles was anders zonder mensen om mij heen.
ik zat in een dal,
waarvan ik hoopte dat dat snel eindigen zal.
zo was mijn leven en zo moest het zijn,
zo was er haat en zo deed het mij veel pijn.
toen kwam mijn dieptepunt,
the point of no return.
toen pas kwam ik er achter dat er ook mensen om mij geven,
maar toen was het al te laat voor mij om nog te leven.
oceanen van verdriet,
van mensen die ik achterliet.
ik was zomaar even weggegaan,
en zomaar even weg gebleven
ik had een briefje achtergelaten voor mijn moeder en vader,
waarin de reden stond voor dit mes door mijn slagader.
nu hebben mensen spijt,
want door mij buiten te sluiten is iedereen mij nu kwijt
Geplaatst in de categorie: verdriet