Hartenkreten

hartenkreet (nr. 27.513):

De laatste hand

Omdat hij zich eenzaam voelde;
met zijn rug tegen de muur,
niet kon voldoen aan de te hoge
verwachtingen, eindeloos heen

en weer gestuurd, als een vogelvrije
met altijd de wind van voren,
kreeg hij pas vaste grond onder
zijn voeten na het voornemen

een taal te spreken die iedereen
verstond; hij deed het openlijk,
ongewild de schijnwerpers richtend
op de wereld van vrije geesten.

Daarvoor was grote moed nodig:
voorbereidingstijd, met weemoed
terugblikkend, een verzonnen omweg;
hij had voor hetere vuren gestaan.

De bagage die hij meedroeg
had de wereld iets te vertellen:
klare taal, toch op de loop gegaan;
mensen verleidend na te denken.