Atlantis – de verzonken dichter
de oude dichter droomde zijn bestaan
hij rook de roze nevelen – van het leven
een traan, ’t was hem aan het ontgaan
de geur van ’t leven, deed hem angstig beven
zijn ziel ontsloot zich, de vervagende droom
des dichters geest begon te ontwaken,
glinsterende gedachten, sijpelde als ’n stroom
water weg uit zijn handen, ’t deed ze staken
’t was een triest gezicht, de pen toch op ’t perkament,
maar zijn woorden hadden het leven, lachen en huilen
vergeten, hij dichtte, maar zonder oprecht sentiment,
als spattend kil water, zelfs ’t papier kon niet schuilen…
Geplaatst in de categorie: tijd