Hartenkreten

hartenkreet (nr. 27.606):

Riène, zo was jij

Dag Riène, zo was jij.

Je werd voor zwak aangezien,
door velen, dat doet me pijn.
Het bleek een ziekte,
een sluipmoordenaar, te zijn.
Zo had niemand dat gezien.

Ik heb ondanks je zwaarmoedigheid
heel veel van je gehouden.
Je gaf me vier prachtige zoons.
Een man die eigenlijk genoeg had
van dit aardse bestaan
maar er alles aan deed om het toch te behouden.

Je wilde het niet loslaten,
je had nog hoop.
Je moordenaar heeft gewonnen,
het was je eigen lijf.
Sorry voor alles, was je laatste zin.
Ik zei: “vind je het goed dat ik nog even blijf”.

De strijd was oneerlijk,
je bent met een glimlach gegaan.
We hebben bij je kist zitten praten,
over de strijd die je zo hoopvol was aangegaan.
En jij zag van uit je ligplaats
die spin daar heus wel zitten.
Maar met een glimlach liet je haar begaan.

We hebben je voor je laatste rust
in de zon gezet, heel bewust.
Je hield niet van de kou,
die is waar jij bent er niet meer.
Dat denk ik, dat is de hoop waar ik op bouw.

Een ieder waarvan je hield,
ze wachten jou daarop.
Jouw ouders, misschien de mijne dat zijn er zeker drie.
Je grote broer
en misschien een verdwaalde zus,
maar zeker weten doe ik dat niet.

Nu heb je al je geliefden om je heen
en dit alles zonder pijn.
Houd ook voor mij een plaatsje vrij,
want als de tijd daar is
kom ik erbij.

Voor de liefdevolle vader van mijn zoons
en mijn moedige maar moe gestreden man.

Dank je voor alles en

" Vechten hoeft niet meer,
rust nu maar uit".