Dementie
Heel soms vind ik haar een oude zeur
Kan ik niks met haar gedoe
Heeft haar hoofd een rode kleur
Schudt ze geagiteerd zo af en toe
Soms kan ik niks met haar gevoel
Inleven heeft totaal geen zin
Ze blaast en bromt zonder doel
En we gaan er niet meer tegenin
Maar soms, dan heeft ze een goede dag
Dan lacht ze is vrolijk en blij
Vraagt of ik naast haar zitten kom
En dan zitten we daar, zij aan zij
En dan zakt ze weer langzaam in
Is er geen land meer te bezeilen
Ga ik er niet meer tegenin
Vraagt ze me, ga je nog niet wijlen?
Dan geeft ze mijn hart een opdonder
Mijn gevoel eveneens
En dan vraag ‘k wel eens om een wonder
Want wat ze doet, ze weet ’t niet eens
Maar soms komt dat duiveltje naar boven
Die vind haar dan een oude zeur
Die kan niks met haar gedrag en
Zeker niet met haar humeur
Ertegenin gaan, doe je beter niet
Want dan zijn de rapen gaar
Maar ‘k vraag me af hoeveel en hoelang?
Als ‘k vanuit mijn ooghoek naar haar staar.
Want hoe lang zou dit nog duren
Dat ze nergens meer van weet
Geconfronteerd met rare kuren
Ze niet meer weet hoe of ik heet?
Dat vergeten, dat teruggaan dat
niets meer willen eveneens
Dat is verschrikkelijk moet een
mens niet willen
En zo overdenk ik deze lijdensweg
als ik bij
’t weggaan de andere bewoners
hoor gillen,
want dan boft zij toch nog?
icloud.comGeplaatst in de categorie: ziekte
Vergeten
1.815
Geef je reactie op deze inzending:
Op het laatst noemde ze me zuster of mama.
Op zulke momenten weet je dat je op dat moment zelf de volwassene bent en zij het kind.