Hartenkreten

hartenkreet (nr. 27.995):

Bewondering

Toen ik heel erg klein was, was mijn moeder
heel erg groot, daarom zat ik op haar arm en
heel vaak op haar schoot.

Dan kon ik haar haren strelen die zacht waren
als satijn en haar ook even knuffelen dat
vond ze fijn!

Ik kon haar hart horen kloppen, dat gaf me veel plezier
en daardoor weet ik: dat van mij zit hier...

Dan voelde ik haar warmte dat gaf me veiligheid en nu ik
groot ben, ben ik dat een beetje kwijt.

Want ik sta nu op eigen benen en ben nu net zo groot
en ik zit niet meer op mijn moeders schoot..

Nu zorg ik voor mijn eigen warmte door
middel van een open haard en heb ik een
eigen bron van veiligheid vergaard.

Maar ik zal nooit vergeten, die momenten
op haar schoot, want zij blijft ondanks mijn
lengte nu, voor mij nog steeds erg groot!