Hartenkreten

hartenkreet (nr. 28.360):

Foto

Zijn foto baadt in 't morgenlicht
wanneer de gordijntjes opengaan.
Als dagelijks ochtendritueel
steekt zij twee kleine kaarsjes aan
en bidt dan voor z'n zielerust
want niets voor hem is haar teveel.

'Ik zet alvast een kopje thee,
zal ik een boterham voor je smeren,
eentje met kaas, dat heb je graag'.
Fluisterend blijft zij fantaseren,
'en vergeet je medicijnen niet,
je had altijd al een slechte maag'.

Zij lacht vertederd naar de foto,
naar die man met getaande huid,
met visserspet en gulle lach.
In haar ogen zwellen tranen
want zij werd z'n jonge bruid
vijftig jaar geleden, dag op dag.

Hij beloofde haar te stoppen,
'dit is echt de laatste keer
dat ik jou alleen zal laten',
maar het razend stormweer
en de zee beslisten anders
en het dagenlange zoeken
naar het wrak mocht niet meer baten.

Elke dag bidt zij haar tientje,
Onze Vader, Weesgegroet.
Elke dag vraagt zij de Heer,
is het zo dat ik verder moet
met gemis, verdriet en pijn,
laat mij hier niet te lang wachten,
'k wil zo graag weer bij hem zijn.