Je bent weg,
Zomaar… onverwacht,
Iets kleins in mijn buikje zo zacht.
Geschrokken… in paniek,
Zorgend voor een hoop hectiek.
Moeheid… verdriet,
Nee, we willen dit niet!
Een echo… nu wetend dat het echt zo is,
Nog klein, leven… ik beslis.
Je wilde bij ons zijn,
Een keuze maken voor jou… zoveel pijn!
Het leek een seconden,
Besloten… je bent weg… diepe wonden.
Verdrietig, sorry… het leven niet gegund,
Niet wetend of wij dit hadden aangekund.
Twee maanden gedragen,
Een plek in mijn hart,
Totaal kapot… ik voel mij verslagen.
Inzender: Nathalie, 11 oktober 2009
Geplaatst in de categorie: verdriet