inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

hartenkreet (nr. 28.797):

het kinderziekenhuis.

Elk half jaar ging ik er met mijn vader naar toe.
Het lieveheersbeestziekenhuis.
Ze hadden daar frisse ziekenhuiskamers vol met bloemen.
Verse bloemen, roze, gele en Mariablauw.


De hele grote bloedinjectie vreesde ik.
Er kwam dan in een heel benauwde kamer een verpleegster met een setje naalden en grote maatbekers naar me toe.
En dan de prik terwijl naast mij een kraan druppelde in een wastafeltje waarop een boenzeep lag.

Daarna moest ik naar een kelder waar betonnen hokken waren.
Bunkers waren het.
In die bunkers moest ik mijn bovenkleding uitdoen en zusters in het zwart met zwarte schootrokken om zetten mijn borst voor een koele plaat.
Daarna werden er rontgenfotos gemaakt met zware zoemen en flikkerende onderaardse rode lampen.

Ik ben een hartpatient en elk half jaar moest ik naar het bruine beertjeziekenhuis of naar het lieveheersbeestjeziekenhuis.
Ik heb er medekinderen gezien in alle kleuren en maten.
Met blauwe gezichten,vuurrode ruggen en ledematen als sinasflesrietjes.

Ze gingen allemaal met hun vader en moeder naar zuurstofkamertjes of stikstofkamertjes waarin grote zusters werkten met poeders of met het bereiden van een loden bad.
Sommige kinderen moesten in een badkuip van lood.

De tl-buizen brandden al in de zingende gangen van het kinderziekenhuis.
Elk kind in het ziekenhuisbed in de jaren 70 beschikte over een witte kinderradiodoos waar noten uitkwamen.
Meestal ochtenliedjes of reclameboodschap voor zeeppoeder voor de wasmachine.

Ik heb er ook wel eens gelegen.
Ik kreeg toen een glazen buis door mijn neus.De verpleegsters drukten ook wel eens midden in de nacht een breinaald in mijn arm voor bloedonderzoek.
Overdag gaven ze groene limonade met heel veel suiker erin.

Veel werd ik aan draden vastgezet en aan kasten en op commodes vastgebonden.
Aan stekkers gezet,aan kastjes verbonden. Aan hartslagmeters vastgezet. Aan leren riemen vastgeklonken. Naast jurken lag ik van verpleegsters en artsen.

Ik lette op hun knopen en op de glinsterende spelden in het haar van de zusters.
De kamers zaten vol apparatuur van lood en ik zag mijn gekleurde vreemde paars/blauwe hart, lijkend op een bosanemoon.
Ik voelde en zag mijn tepels, klieren van liefde geschikt vooral voor de volwassenheid.

Daarachter klopte mijn hart soms regelmatig en dan met een onderbreking.
ONS HART?
Is het een vleeshomp?

Is het een pomp?
Is het nu een pomp of niet?
Is het een fietspomp?
Nee,het is een heel diep, heel diep religieus orgaan.

Schrijver: cornil, 17 oktober 2009


Geplaatst in de categorie: ziekte

2.0 met 12 stemmen aantal keer bekeken 1.712

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)