Hartenkreten

hartenkreet (nr. 29.010):

consumeren

bij mijn dood
ik zwoer dat ik nooit meer zou schrijven
starend naar een leeg vel
dat vroeg wat ik deed
een donkere geteerde brief
om 's nachts te posten
in een regenbui
liep alles uit tot
inktpatronen

letters
vloeiden samen
tot een verwarde
inktzwarte brij
lettergrepen vielen uiteen
woorden stierven zonder rede
hoofdletters verdronken
in de kantlijn

lijnen van het briefpapier
deden mijn ogen stollen
te veel koffie davert door mijn lijf
naast een inktvlek
kwam mijn denken omhoog
jou moeite is ontroerend, maar je doet
altijd zo moeilijk,
hoorde ik

ik schreef over liefde en licht
en nog wat melodrama
over mensenplicht

liefde is van brandhout
eenzaamheid maakt gelukkig
ik ben mijn mooiste woorden kwijt

we lopen
in wankel evenwicht
consumerend gaan we met
een leugen ten onder

vrezende roepende
'een mens moet landloos balanceren'
kapot, milieu,traploos geregelde armoede
ozon, hongersnood, plastic-geluk

we glimlachen naar elkaar
verontschuldigend, geruststellend,
klappertandend van doodsangst

al ben ik een dier
van weinig woorden
nog minder was genoeg

en......niemand
.......niemand die de pijn begrijpt

laten we allen roepende worden

...........in de woestijn

anders ...is het leven een daverende klucht