Hartenkreten

hartenkreet (nr. 29.237):

Windtranen voor zus

Op de schrale vlakte schuurt de wind langs halmen, het is beter buigen dan breken en massaal raken ze de grond met de toppen van hun ranken schraperige lijf.
De zompige koude grond dempt het geklik, hij luistert aandachtig en geconcentreerd.
Hoor de brullende zee, zijn krullen schuimen in de wind, meeuwen worden papiersnippers.
De jas om zijn schouders beschermt niet langer, een troostende arm is gewenst bedenkt hij.
Altijd samen met mezelf en nog ben ik alleen, weemoed overwint alles is zijn kronkel.
De gekwinkte gedachtenslag pept niet op, niet nu.
Zijn passen komen in het ritme van dat wat er altijd al was, doorgaan altijd maar weer.
Hij recht de rug, stopt zijn handen in de zakken en loopt de vlakte tegemoet.
Ik ben getuigen van mijn leven bedenkt hij zich, en hoort op de achtergrond iets zacht fluisteren, bijna onhoorbaar maar toch.
Het is niet de bestemming, maar de reis die er toe doet.