ziener

Toen ik stierf in jouw handen
op een grond
steenkoud
wist ik zeker
wij zijn zo oud
zo oud als de waarheid in het heelal

Toen ik moest doorgaan
bitter proeft die traan
na verlies in ons bestaan
waarom wij daar staan
onder zon sterren en
maan

Toen wij dat eenmaal
konden doorgronden
waren wij nooit meer vrij
het is te laat
hij vliegt door woorden
langs blad na blad
schat ik schrijf
ik sterf

Nog een keer
tot mijn gids
haar gezicht laat zien

Schrijver: marcus neuborg, 13 december 2009

neverending23live.nl

zien

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 366