Wolken van vergetelheid
Wanneer de wouden hun takken stil houden
en de wolken gedachten dragen van vergetelheid
wandel ik langs paden van tuinen,
langs bosschages jeneverbes en dolle kervel,
over heuvels met hyacinten
waarvan de blaadjes gouden randen hebben
in het vallen van het avondlicht,
waar weelderig groeien de duizendguldenkruiden.
Wolkenvelden gaan ook dichter bij elkander kruipen
en wanneer stille regen zachtjes d'aarde kust
gaan kleine diertjes in hun nestjes duiken.
'k Ga als kind op zoek naar d'elementen van magie,
als sterveling genietend van de windstilte
en het vredige gevoel van het bossenrijk.
Roerend in gedachtengang van alles (on-)wetendheid
op zoek naar licht, wijsheid en inzicht.
Poorten gaan dan open, andere weer dicht.
Kind van de profetie,
dochter van het hemelslicht
begeesterd door magie en mythen
samen met de elfen verhalen dichten...
Het eeuwige violette licht
doet de zilveren mist hier opensplijten.
Schemerig, ook wazig is het spel van schaduw en lijnen
't zijn ook de Goden die voor 't inzichtelijke pleiten.
Het magische elfenstof,
geschapen door de wezens van d’oude feeënwereld
dwarrelt zachtjes neer op mensenaarde.
Talmend sta ik voor de zeven zijsprongen
zoekend achter elke wezenlijkheid.
Zachte stille regen, zuiverend het Zijn,
’k wil mij laten dragen door wolken van vergetelheid.
Geplaatst in de categorie: natuur