"Ontheemd..."
Het voelt raar
"haar" zo te zien staan.
Ze rommelt in kastjes
ik laat haar begaan.
Het voelt zo vreemd
"zij" in "mijn" huis
samen met "mijn" kinderen
of ben ik abuis ?
Het maakt me haast gek
dat ik ben blijven proberen
in m'n "rol" te blijven :
"glimlachen en gevoel negeren" .
Het doet zó'n pijn
om daar "plaats te maken"
en daardoor afwezig te zijn
bij allerlei belangrijke zaken .
Het is ook apart
haar partner intiem te kennen,
maar ik dacht heel lang
misschien is dat wennen.
Maar hoe moet ik wennen
aan deze nieuwe rol?
Ik weet het nu zeker,
dit houdt écht niemand vol.
Het einde van dit verhaal
is nu bereikt ben ik bang,
ik weet dat ik nu
naar m'n nodige rust verlang.
Dus ga ik "hem" binnenkort
mijn sleutels teruggeven,
en verdwijn weer een stap verder
uit "jullie" nieuwe leven!
Geplaatst in de categorie: emoties