DE AFGELEGDE WEG
Ik keek over mijn schouder
en zag de weg, die ik afgelegd had
met weemoed dacht ik terug
aan die lange tijd, waarin ik leefde
mijn voetstappen wilde ik tellen
de contacten nogmaals in mij opnemen
aanrakingen werden weer herinneringen
het lachen en glimlachen klonk weer
uitgesproken woorden kwamen naar boven
mijmeringen deden warm aan
ook verdriet kwam in herhaling
maar werd overwonnen door de liefde
ik was een en al confrontatie
terwijl mijn denken zich voortzette
ging ik verder terug in de tijd
beleefde de eerste levensstuipen
de toekomst diende zich aan
nu zag ik reeds de weg
die begaanbaar voor mij werd gemaakt
aan de hand genomen
keek ik om mij heen
in een stuk herbeleving
was ik een en al oor
en
zo vond ik mijn plaats
in het universum der tijden
een stofje in vergetelheid
opgegaan in de levenszee
waarvan het blauw mij de rust gaf,
dat ik nu nog altijd in mij draag
Geplaatst in de categorie: emoties