Hartenkreten

hartenkreet (nr. 30.156):

MORGENSPEL

De ochtendzon heeft gewekt de vijver
in de weide, gelegen aan de bosrand.
Het leven in het water hervat vol ijver
zijn dagelijks doen onder het oppervlak,
beschenen door zachtrossige gloed.
Levendige stekelbaarzen schieten verwoed
van plant naar plant. Trage zeelten
glijden bedachtzaam door het slijk
van de bodem. De grote treurwilg
buigt zich voorover. Levensmoe kijkt
hij in de vijver. Zonder wil
en moedeloos hangen zijn takken naar benee -
tot in het water. Maar zijn blaadjes,
jong en fris, schitteren blij en tevree
in het serene, tint'lende morgenlicht.

De boekhouder komt daar aangelopen,
loom en traag, door het lange natte gras.
De gehele nacht zat hij gebogen
over werk, dat niet op tijd klaar gekomen was.
Nu wandelt hij eens naar de vijver,
alvorens te gaan rusten van zijn ijver.
Onder de treurwilg blijft hij staan
en ziet hoe de schaatsenrijders gaan
met grote snelheid over het water.
Een karperpaar steekt na het ontwaken
zijn kopjes uit de plantenwirwar.

De man denkt na over zijn bestaan
en wenst dan ook te leven
samen met het geregelde rusten
en ontwaken van het vrije leven alhier,
zonder te werken gedwongen aldoor, schier
zonder tijd voor plezier en rust.