Hartenkreten

hartenkreet (nr. 30.210):

HET PAD

Het pad voert urenlang omhoog
bijen zoemen, vlinders vliegen af en aan
de wilde bloemen geuren
pronken in het zonnelicht

weldadig is de eenzaamheid
hier vind ik mijn eigen ik
zo onvolmaakt, zo verwrongen
gehavend door de jaren heen
mijn lichaam piept en knarst

de stilte vermenigvuldigt zich
doet pijn aan opgelopen wonden
die ik al te graag steeds weer lik
aftakeling op het pad naar de eeuwigheid

geen keerpunt
plotseling sta ik aan het eind
wordt aangesproken
de man kwam uit het bos

hij kent mij, wist ook dat ik kwam
als verlamd, luister ik naar zijn woorden
hij wijst mij de juiste weg
indringend, diepe indruk achterlatend

alles is helder en duidelijk
tot ik nog meer wil weten
onverstaanbaar, ver weg
zwaait hij glimlachend
roepend: kom, gerust weer terug!