Vuurdoop
het ijs smolt niet
voor het vuur van mijn verdriet
dus voetje voor voetje,
breekbaar als glas
laat ik achter mij,
wat vroeger was
mijn verdriet en pijn
slechts een vage rimpeling
in het troebele water van de zee
waarin ik vroeger zwom
maar niet verdronk...
mijn oude ik kijkt naar mij
aan de andere kant van de spiegel
ik ben vrij... maar de pijn van het afscheid
vormt zoute tranen op mijn huid
de wind neemt ze mee
en blaast dit oeroude verhaal
de wereld uit
ik steel nog een paar tranen
als zeldzame schelpen
herinnering aan hoe het was
oud verdriet is vaak zo vertrouwd
als een goede vriend
en ik ben nog maar net
opnieuw begonnen
dus heel voorzichtig
-ik zorg dat ik mij niet brand-
schrijf ik de letters van mijn naam
als nieuw...
in het zand
hotmail.comGeplaatst in de categorie: psychologie
leven
986
Geef je reactie op deze inzending:
ik vind het zo'n mooi gedicht! hieruit blijkt dat jij precies weet hoe ik mij voel. daarom ben je natuurlijk ook mijn moeder :) toen ik het voor het eerst hoorde kon ik mijn tranen niet bedwingen en als ik het nu weer lees gebeurt precies hetzelfde, zo mooi vind ik het! ik hou van jou!