Hartenkreten

hartenkreet (nr. 30.368):

oude tijden

In de verte luidt een kerkklok
over de mistige grijze velden
Het is herfst
De bladeren dwarrelen
Over de verlaten akkers

De eenzame vrouw
Keert terug naar haar hut
Ze zocht de laatste aardappels
en uien van het land

Weemoedig denkt ze terug
aan de ver vervlogen tijd
Ze verloor haar man en kind
In een wrede oorlog

Ze blijft even staan
En hoort in de wind
Haar man en haar kind
Met in haar ogen een traan

Langzaam schuifelt ze verder
over de drassige landen
en modderige paden
De mist omhult haar

Gebogen loopt ze verder
langzaamaan wordt het donker
De noordenwind is guur
Bij haar kleine hut aangekomen

Kijkt ze nog even om
In de verte hoort ze de klokken
geluid vervaagt door de wind
Ze treedt binnen in haar hutje

Geluiden verstommen
Klokken die zwijgen
En de wind doet alles verdwijnen
De mist omhult haar hutje