Hartenkreten

hartenkreet (nr. 30.778):

VERMOEID

Hij zag er vermoeid uit
ik wilde hem verlaten
zijn magere hand ging omhoog
ik wachtte
hij zei niets

lag achterover met zijn ogen gesloten
een tochtvlaag ging door de kamer
de kaarsen sputterden
schaduwen bewogen
er kwam duisternis over zijn gezicht

het licht brandde weer gestaag
ik zag zijn ogen, die me
nog helder uit hun diepe kassen aankeken
zijn stem, zwak, die me iets vroeg
niet vroeg, nee smeekte

voltooi mijn werk
zijn stem stierf weg
zijn ogen ineens strak
ik wist wat ze zeiden
"Voorspel me de toekomst"