Hartenkreten

hartenkreet (nr. 30.905):

Laatste groet

Mijn hart angstig door kloppend,
maar door de eeuwige twijfel wreed verstoord.
Is er dan niemand die luisteren wilt
of haar stervende laatste liefdes klanken hoort?
Met trillende hand teder bespeeld weerklinken
de nu nog zuivere gevoelige snaren.
Met de strijkstok der ervaringen bespannen
met eens door liefde vrij wapperende paardenstaart haren.
Vreugdige melodieën camoufleren mijn
vrijelijk vloeiende innerlijke tranen.
Vrolijk dansende noten tussen neer dwarrelende
bloesem die je in een veilige geborgenheid doen wanen.
Realiteit komt hard aan terwijl de wind speels de
hopen zand door de lucht laat dansen van dit vers gegraven graf.
Daar beneden ligt grauw, verdord, stervende de
schoonheid van de onvoorwaardelijke liefde die ik jou eens gaf.