Hartenkreten

hartenkreet (nr. 31.424):

De Greppel

Daar lag hij, kermend van de pijn.
Alleen in een greppel met bloed om hem heen.
Hij denkt aan thuis, waar hij wil zijn.
Al zijn kameraden zijn dood, gewond of slecht ter been.

De eenzaamheid in gedachten treedt in.
In deze modderige kuil in een ander land, ligt hij dan.
Ingewanden en bloed, van zijn tenen tot zijn kin.
Op school leerden ze hem te strijden voor zijn vaderland, maar ach; Wat weten zij er nu van?

Deze jongen van vlees en bloed, van gedachten en gevoel.
Eenzaam is hij nog immer en altijd.
Hij is hierin belandt, te vechten voor een gezamenlijk doel.
Samen met zijn kameraden in de dodelijke strijd.

Nu lijkt alles voorbij.
De regen begint.
Hij lift zijn hoofd en legt zijn geweer opzij.
Deze jongen, deze soldaat… nog maar een kind.