Winterkou
In de bittere kou verbonden, allemaal samen in deze tijd.
Ijspegels aan onze neuzen en voeten van steen.
Waar moet het met deze oorlog heen?
Liefdes en geliefden, die zijn we allemaal kwijt.
Ik verbijt me keer op keer.
Ik verbijt me.
Iedere keer weer.
Om een zichtbare ademtocht te vermijden stop ik sneeuw in mijn mond.
Niemand die het zien mag, dat ik daar ben.
In de bittere kou, mijn kameraden, de enigen die ik ken.
Ik houd mijn hoofd omlaag en mijn lichaam dicht bij de grond.
Plots een felle flits en een harde knal…
Geschreeuw overal om me heen, het zit nog steeds in mijn hoofd.
Dit gaat er nooit meer uit, het heeft mijn ziel gekloofd.
Ik voel de luchtdruk veranderen en wist het al.
Dit is ons einde, het einde voor ons allemaal.
Ik kijk of ik nog heel ben en niets mis.
De schrik liet het rationele achter en het was slechts een gis.
Nu lig ik hier met mijn kameraden, mijn broeders en familie
in de gewondenzaal.
Turend naar het plafond…
De muren breken af in mijn kop.
Ik kan het niet helpen, er is geen stop.
Overal omringd me de angst.
Misschien was ik nu wel het bangst.
Nog steeds turend naar het plafond denk ik…
Hoe het allemaal begon.
Geplaatst in de categorie: oorlog