Hartenkreten

hartenkreet (nr. 31.644):

Haar masker af

Nadat ze ’s avonds de gordijnen sloot
zag zij zichzelf in de spiegel even aan
Haar ogen, door ‘t lange schreien rood
volgden de natte sporen van haar traan

Een diepe zucht verliet toen haar keel
eindelijk mocht ze even..zichzelf zijn
Eindelijk stopte eventjes ‘t spel toneel
en kon ze even alleen zijn met de pijn

Een blik in de spiegel toonde het kille
dat gans haar droevig innerlijk omgaf
Ze zou heel graag wat vreugde willen
want zo gleed haar leven enkel bergaf

Nog even douchen en daarna naar bed
om daar haar eenzaamheid te vergeten
Haar uitlachen. Waarom deden zij het
de meisjes bleken uiteindelijk secreten

Tranen stroomden als riviertjes smart
wijl ze naar haar schone pyjama greep
Waarom toch was het leven zo keihard
waarom in plaats van liefde de zweep

Stille snikken huilden daar ongehoord
onder waterstralen op haar jonge huid
Teveel vragen had ze zonder antwoord
Het water kletterde en zij weende luid

In de spiegel zag ze haar ware gezicht
zonder het masker dat altijd blij lachte
Een momentje deed ze haar ogen dicht
alsof ze zichzelf thans ook al verachtte

Morgen zou ze weer opgewekt lachen
zo het bij een vrolijk jong meisje hoort
Het acteerspel van vrijwel elke dag en
‘s nachts denkt zij enkel aan zelfmoord