Hartenkreten

hartenkreet (nr. 32.073):

Automutilatie hulp?

Mijn hart doet pijn, ik heb verdriet
evenwel blijven mij de ogen droog
huilen, ach, dat kan ik al lang niet
en ik ben moe van die psycholoog

Hij zeurt enkel maar aan mijn kop
over wat me destijds overkomen is
Hij vindt dat ik altijd alles verstop
maar tast zoals ik, in de duisternis

Wat is nu ‘t nut jezelf pijn te doen
vraagt hij plots op vaderlijke toon
Maar ja, dáár wringt net de schoen
Ik straf mezelf, dat is doodgewoon

Hem dit aan het verstand brengen
dat gelukt me in geen duizend jaar
Ik moèt gewoon die pijn verlengen
Ja, ik weet het, het klinkt heel raar

Maak afspraken met jezelf, zei hij
beloof jezelf te wenen bij verdriet
Edoch hij ziet niet dat ik zó schrei
en dat hij mij zo ’t wenen verbiedt

Straks moet ik weer naar hem toe
echter hulp verwacht ik zeker niet
Ik wil janken, weet echter niet hoe
Mijn hart klopt in een poolgebied

Hoe moet ik spreken van die pijn
van het lange misbruik, hier thuis
Dat ik vrolijk lach..voor de schijn,
dat ik ooit geboren ben..per abuis

-----------------------------------

Dit gedicht gaat niet over mijzelf.
Het is 't verhaal dat een meisje mij
heel lang geleden heeft verteld.