Doodgeboren traan
Zie mij lopen, kijk mij toch eens gaan
ik ben een meisje, zonder zelfrespect
Mijn eigenwaarde is lang van de baan
kijk maar, mijn armen blijven bedekt
Wonden in mijn armen en mijn been
Ik voel mij zodoende geschandvlekt
Niemand merkt dat ik bloedend ween
want ze zien mijn armen altijd bedekt
In bed huil ik ’s nachts telkens zacht
voordat mijn mes het vonnis voltrekt
Hiermee stoppen heb ik zelfs getracht
maar de littekens houd ik wèl bedekt
Zie mij lopen, kijk mij toch eens gaan
steevast lacht mijn masker opgewekt
Achter t masker is doodgeboren traan
doch ook dàt houd ik constant bedekt
--------------------------------------
Gebaseerd op de treurige realiteit
van veel jongeren, meest meisjes,
die zich snijden, het automutileren.
Ik ben even in hun huid gekropen..
Zie ook: http//www.ansentonrijkers.nl
Schrijver: Ton Rijkers, 27 oktober 2010
Geplaatst in de categorie: verdriet