Hartenkreten

hartenkreet (nr. 32.378):

Die oude eik

Zijn dikke stam grijpt
weelderig in de lucht,
hij is stevig geworteld
voor storm beducht

In het minnespel van
de jaargetijden
wordt hij ieder jaar
telkens weer
vorstelijk gekroond

Dan gedijen
zijn bladeren
groen als gras,
als door
moedernatuur beloond

En in het najaar
verkleurt zijn kroon
als een lopend vuur,
maar dat werpt hij
koud van zich af.

Helaas is er geen plaats
meer voor een oude eik
vlak achter de dijk

Hij moet wijken
in de vaart der volkeren
voor alweer
een nieuwe wijk

Ik mis hem zeer
die oude eik
zijn sfeer, zijn bladeren
ruisend in de wind

Hij stond daar
altijd welgezind,
als een rots in de branding
die zijn nek uitstak
hoog boven ons,
wat voelde dat rijk...