dementie
moeder,
nu bij jou het licht is uitgegaan
en de dood je ramen heeft beslagen
zie ik je blik naar binnen slaan
om het stof der jaren te verjagen
je zit daar stil, de liefde uitgevent
je handen dwalend in je schoot
en vergeet kwansuis dat je moeder bent
in taal en teken uitvergroot
soms spoelt een glimlacht op je lippen aan
en wordt je blik weer klaar
dan zie je jezelf uit dansen gaan
met rode linten in het haar
en 's avonds huil je naar de maan
met geblindeerde ogen
het kind in je is opgestaan
heeft merg en been uit je gezogen
is het de eenzaamheid die je dreef
om naar dit niemandsland te vluchten
ging het verdriet over de schreef
had je een kwaal te duchten
ach, had ik je maar wat meer
knuffelrock gegeven
maar vergeef mij het huizenhoog cliché
ik had het te druk met leven
nu staat de stilte tussen ons in
het koren en het kaf
en al wat onvoltooid is tussen ons
zal meegaan in je graf
Geplaatst in de categorie: ouders