Zielsdiep
Ze keek naar me alsof ze mij tot in het diepst
van mijn ziel kon doorgronden en die vrouwen
vind ik best een beetje eng, normaliter, maar
zij deed het liefdevol. Door de sneeuw gleed
ik bijna uit, maar als een stoïcijns ridder
fietste ik door de zwarte smurrie feilloos
verder, langs een debiele zigzagversperring
richting mijn veilige vesting. Nu spookt zij
met haar priemende ogen in mijn zwakke aura,
ik kan haar maar moeizaam losknippen. Ik zei
niets, omdat ze na mijn stem allerlei nare
toverformules op mij afvuurt, die minzame
heks, als ik haar ergens weerzie zal ik haar
nog dieper aanzien en de betoveringsrollen
omdraaien.
Geplaatst in de categorie: liefde