Hartenkreten

hartenkreet (nr. 32.767):

Donker

Het kolkt in mijn hoofd,
ik leef verdoofd.
Alles gaat langs me heen,
het is lang geleden dat de zon voor me scheen.
Soms wel is een lichte straal,
maar dat was dan net een kort verhaal.

Hulp aangeboden van alle kanten,
maar het voelt net als winddoorlaatbare wanten.
Misschien is het goed bedoeld,
maar er is iets waardoor het anders voelt.
Het is nog steeds zo onrustig in mij,
wanneer laat mijn angsten me vrij?

Ik heb de hoop bijna opgegeven,
Wat zit er voor mij nog in dit leven?
Één draaiend donker gat,
Terwijl ik elke avond om iets anders bad.
God zou mijn enige hoop zijn,
Tussen al het verdriet en de diepste pijn

Is die weg wel begaanbaar?
Kan hij niet naar mij komen, of is dat raar?
Het maakt me niet meer uit,
Ik merk het vanzelf waar ik op stuit.
Ik moet wat proberen,
Misschien zal het tij dan keren.