Hoogeveen.
Hoogeveen is een groot dorp.
Veel mensen hebben er compassie.
Het Bethesaziekenhuis is er zo groot.
En wijd de hoofdstraat met daar tussendoor een bad met alen.
Hoogeveen is de grote moederstad van de moederbeddenwinkel, van de moederstofzuigerwinkel.
Van vergeten flats grauw in het verre oosten.
De kinderen zijn daar gelukkig nog klein en zielig.
Het is de hoofdstad van de Mavo.
En van diep christelijke mensen die niet alles konden begrijpen.
Hoogeveen is het onnozele hoekje van Nederland.
Haar nieuwe schouwburg achter het beeld van de jongen met de hoepel maakt indruk.
Griezelige indruk door haar grote formaten.
In haar donkere binnenvertrekken zijn duizenden, oh meer dan duizenden stoelen tot hoog in de lucht op rijen opgesteld.
De stad waar vroeger kanalen werden gegraven.
Waar arme mannen dag en nacht met een schop in de donkerte moesten arbeiden.
Met een schep kluiten na kluiten veen moesten ontworstelen
uit nare stroperige gronden zonder eind.
Kleurloze mannen die opgingen in de alledaagse narigheid.
Kluiten na kluiten brandbare veen opgroeven.
Voor hen was er in de schafttijd een beker melk, lauw en met een vel erop.
Het was verschrikkelijk!
Daarom is Hoogeveen nog zo gelovig.
Er zijn hier vreemde Amerikaanse kerken met torens als vuurpijlen omhoog.
En er zijn hier kerken lijkend op kijkdoosjes met glazen erin lijkend op damborden in rood, knalgroen en Mariablauw.
Voor iedere nieuwsgierige een kijkgat.
En hier is ook een grote boerderij met dak belegd met stro.
Met een kleine toren met daarop de eindtijdklok.
Van wijzers uit stralend goud en met uren die ons oproepen tot waakzaamheid.
De eindtijdklok maakt sommige voorbijgangers bang.
Daar in die boerderijkerk in Hoogeveen knielen paarden en ossen en ezels en koeien uit Hoogeveen en omgeving biddend tot God.
Want ook de Hoogevener dieren zijn diepgelovig.
Onder kroonluchters met vele parels behangen.
Een heilige predikant gaat daar voor en preekt uit
het scheppingsverhaal uit een boek van zilveren platen,en met gewichten eraan en geopend met een gouden sleutel, daarna leest hij het evangelie voor de dieren van Hoogeveen en omgeving.
Het wapen van Hoogeveen zijn de bijen die altijd gonzen.
Hoogeveense bijen die uit bijenkast komen.
Bijen die brilletjes ophebben want veel Hoogeveners kunnen niet zo goed zien.
Geheim van de grote geheimstad waar het oosten begint zijn haar stevige gezondheidsbevorderende bloemen.
Zoals paardenbloemen, goed voor onze lever.
Maar ook haar vele varens en longkruidbloemen.
Ook rozenkransjes groeien er en vele madeliefjes.
Hoogeveen het grote dorp is vol van lieve en onnozele mensen.
En daar groeit en bloeit een schoot vol met madeliefjes.
Hoogeveen, ik mis Hoogeveen,de stad is zo stil,zo bescheiden.
Altijd zo vol eenvoud en altijd zo gemoedelijk.
Mensen ontlenen hier hun kracht aan eenvoud en nederigheid.
De koffie en de thee smaakt hier beter dan in Meppel.
In de Hoogevener winkels is alles zo gewoon.
Goedkope tassen, goede en goedkope lippenstift en eenvoudige plastic schoenen. Dat ontroert mij.
De stad hangende in winterse kleuren.
Hier in de hoofdstraat is een groot bad met alen.
De straten volgebouwd met blokjes.
In de blokjes wonen de mensen.
In de stad van de moederbeddenwinkel en de moederstofzuigwinkel.
De Hoogevener vrouwen zijn er nogal dromerig.
Ze dromen licht in dit dorp waar het vaak fris en koud is.
Als pepermunt.
En de regenval koud aanvoelt.
Achter hun vaak kinderwagens met hun zachte en wat onnozele kroost erin.
Toen ik hier woonde sliep en droomde ik heerlijk.
Op een echt Hoogeveens bed in de Hoogeveense stilte.
De sterren hebben hier nog scherpe en fonkelende punten boven Hoogeveen.
Je bent hier zo mooi anoniem Cornil, zo mooi anoniem.
Ik ook als nederig schepsel met zachte vrouwelijke voeten.
home.nlGeplaatst in de categorie: woonoord
Hoogeveen
295
Geef je reactie op deze inzending: