4 Mei

Ik hoor mensen gillen.
Er is niemand die mijn verdriet kan stillen.
Mijn moeder ligt ergens onder het puin.
Mijn vader zit in Duitsland.
Mijn broertje huilend aan mijn hand.

Daar stond ik dan, als klein meisje.
Mijn broertje aan mijn hand.
We stonden daar, nog steeds heel alleen.
In een heel erg verwoest land.
We stonden daar maar, aan de kant.

Onder een steen zag ik mijn knuffel liggen.
Voorzichtig raapte ik hem op.
Ik duwde hem tegen me aan.
Een oog was eraf, een arm gescheurd.
Ik wou daar weg, naar een andere plek gaan.

Nu ben ik oud, ziek en grijs.
Ziek van verdriet, al heel mijn leven.
Kan het leven mij het geluk nog geven?
Het is 4 Mei, ‘k heb mijn hoofd gebogen.
Ik denk aan vroeger, met tranen in mijn ogen.


Marjan Hoff. (12/04/’11)

oorlog 4 mei verlies

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 12 stemmen 539