Het is mijn tijd nog niet...

Met weinig verweer
stap ik de luid borrelende geluiden
van de inktzwarte nacht tegemoet.
Mijn denken in mijn armen meedragend
wetend dat de zinloosheid
van het onwetende, het weten is
en het bestaan gewoon zijn gangetje gaat.
Beelden, gedachten, herinneringen waaieren voorbij;
slechts sprakeloze woorden
spelen een spel tussen jou en mij.

In het echoland van de nacht
fluistert een zwoele warme wind jouw naam,
wegebbend in het verzachtende hoorbare zwijgen,
terwijl de schemerlamp als maan
een vale gele schijn over het akkerland laat glijden
en ik gedragen word op de golven van wiegend korenveld
tot volle duisternis mijn dagdromen velt.

Ik ontdoe me van de vele maskers.
Naakt in mijn wezen
proef ik de nectar van mijn zielenbeker.
Schuilend in het hart van mijn open handen
zal ik mezelf gaan dragen
en hoef ik geen antwoorden
op duizenden nooit uitgesproken vragen.
Ik mompel tegen de zwartheid van de nacht:
'Ik ga nog niet mee!'

tijd zinloosheid nacht

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 20 stemmen 354